زبانحال امام هادی علیه‌السلام هنگام شهادت
یا رب از زهر جفا سوخت زپا تا به سرم شعـله با نـاله برآیـد همه دم از جگـرم جـز تو ای خالق دادار کسی نیست گـواه که چه آورده جـفـای مـتـوکّـل به سـرم می دوانـیـد پــیــاده به پـی خـویش مـرا گرد ره ریخت بسی بر رخ همچون قمرم آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب گشت از شدّت غم، مرگ عیان در نظرم خواست تا بر من مظلوم دهد جام شراب شرم ننـمود در آن لحظه ز جدّ و پدرم زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی ریخـتـه خاک یـتـیـمـی به عـذار پـسرم با که این ظلم بگـویم که به زنـدان بلا قبر من کند عدو پیش دو چشمان تـرم هر زمان هست در این دار فنا مظلومی حق گواه است که من از همه مظلوم ترم فخر (میثم) همه این است به فردا کامروز هم ثـنا گـستر من آمده هـم نوحــه گرم |